Het leven is een dans

Ik heb altijd gedacht dat ik het verkeerd deed en dat maakte dat ik mij zo eenzaam heb gevoeld.

Maar de tekst van Sir Ken Robinson in dit filmpje raakt mij in mijn ziel. ER ZIJN ER MEER ALS IK.

Ik hoef niet perse succesvol te zijn in het werk om ‘goed’ te zijn. Dit is de kern van mijn vertwijfeld zoeken. Je doet het niet goed want je hebt je school niet afgemaakt. Je doet het niet goed want je gaat een jaar naar Australië en zuid oost Azië en doet daar helemaal niks om carrière te maken.

Mijn weerstand om mee te doen aan de ratrace die wij via de Angelsaksische invloeden zouden moeten volgen komen voort uit het feit dat ik wil blijven dansen.

Mijn eigengereide weerstand om mij niet te conformeren aan wat ‘moet’ is de kracht die anderen in mij zien maar die mij juist zo onzeker maakt. En eindelijk benoemt iemand mijn kracht.

Ook ik wil ergens bij horen en ik denk dat ik mijn groep gevonden heb. Why your life is nota journey

Oerangst

Sinds een jaar of drie zijn er flexplekken gerealiseerd op het werk in Heerlen. Daarbij hoort een plekje voor je spulletjes in een kast. Ik ben erg digitaal ingesteld en heb dus twee postbakjes, waar een kladblok, wat oud archief en factsheets over lopende projectlijnen in liggen. Er ligt ook een boterhamzakje met theezakjes en een doosje cup-a-soup. Niks spannends dus. Op de locatie in Heerlen werk ik één dag per week maar het is wel de plek van het vaste team waar ik in werk.

Vandaag kom ik op kantoor en wil een theezakje pakken. Is gewoon alles weg. Thee weg, papieren weg. Opgeruimd door een collega. Normaal hecht ik helemaal niet aan dit soort territoriale zaken maar vandaag raakte iets mij enorm. Ik heb het gevoel over me heen laten komen en me er aan over gegeven. Van één van de vele verhalen van Arnold heb ik onthouden dat ik hier naar moet luisteren en mijzelf moet afvragen, wat me hier nu zo raakt. Waar appelleert dit gevoel aan? Die papieren, thee en cup-a-soup zijn het niet maar ze staan wel ergens voor blijkbaar.

Ik realiseerde mij dat deze bakjes met spullen mijn plek in de groep vertegenwoordigen. Zonder dat dit met opzet gedaan is, heeft iemand mij uit de groep gezet. Er is geen rekening met mij gehouden. Ik ben onzichtbaar gemaakt.

Dit moet eerder in mijn leven ook gebeurd zijn maar ik weet niet zeker wanneer. Ik weet wel al lang dat dit een dingetje is in mijn hele levensloop. Het duurt bij mij een stuk langer voordat ik van mijzelf bij een groep mag horen. Ik meng me moeilijk in een groep en sta meestal aan de buitenring. Dit is mijn beleving. Voor de meeste andere leden van de groep sta ik tussen hen in. Aan de buitenrand kan je je eigen gang gaan maar toch de veiligheid van de groep in je rug hebben.

Er zijn drie oerangsten. Dood, pijn en verbanning uit de groep. Het was dus niet zo maar iets wat ik voelde vanmorgen.

Ondertussen heb ik mijn bakjes weer en ligt mijn thee en cup-a-soup er weer in. Ik heb me duidelijk in de groep hoorbaar gemaakt en mijn plek weer verzekert. Nu kan ik weer langzaam naar mijn comfort zone aan de rand manoeuvreren.

Lieve Rob

Vandaag is je geboortedag. Een dag om te vieren. Want jij maakte de wereld mooier. Als ik zeg dat ik je mis, zou een beetje hypocriet zijn want we zagen elkaar niet zo vaak. Maar als we elkaar zagen was het goed, vertrouwd, rust, droge humor, gezellig, betrouwbaar.

Maar op een dag als je geboortedag vier ik dat ik je ken. Ja ken, want je hebt een plek in mijn hart en op dagen als deze ben je in mijn gedachten. En dan glimlach ik omdat ik je voor me zie. Leunend in de keuken, rustig alles aanschouwend. Het gedoe van iedereen die druk is. Stil genietend.

“Volg je hart” zei je op je sterfbed. Ik ga een beetje sneller dan mijn hart, dat moet ik af en toe meetrekken. Maar als het eenmaal op snelheid is, is het niet meer te stoppen en dan ren ik weer achter mijn hart aan. Maar ik volg het nog steeds totdat mijn hart en ik dezelfde snelheid hebben.

Je zal wel gniffelen als je dit leest….stil

Lang zal je leven in de gloria in mijn hart

3 mei 2016

Here’s to the crazy ones

I’m not crazy but sometimes I like to think I’m getting close.

Here’s to the crazy ones.

The misfits.
The rebels.
The troublemakers.
The round pegs in the square holes.
The ones who see things differently.
They’re not fond of rules.
And they have no respect for the status quo.

You can praise them, disagree with them, quote them,
disbelieve them, glorify or vilify them.
About the only thing you can’t do is ignore them.
Because they change things.

They invent. They imagine. They heal.
They explore. They create. They inspire.
They push the human race forward.

Maybe they have to be crazy.

How else can you stare at an empty canvas and see a work of art?
Or sit in silence and hear a song that’s never been written?
Or gaze at a red planet and see a laboratory on wheels?
While some see them as the crazy ones,
we see genius.

Because the people who are crazy enough to think
they can change the world, are the ones who do.

Source: Steve Jobs 1997 Think different campaign

Verbinden

Verbinden
Hier en daar
Jij en ik
Wij en jij
Eeuwig

Geluk

Minstens een keer per maand voel ik me ongelukkig. Ik schrijf het dan toe aan hormonen, pak een fles wijn of limoncello en meestal nog een zak chips of wat ik dan ook maar kan vinden aan fout eten en geef me er dan volledig aan over. Ik zwelg dan in mijn melancholie. Maar als dit te vaak voor komt, wordt het wel vermoeiend en je wordt er dik van.
Via Mirjam hoorde ik over het boek ‘Geluk, The world book of happiness’.  Dit boek zou mijn oplossing zijn. Ik vroeg het boek voor mijn verjaardag en ik kreeg, of all people in the world, van mijn kinderen het boek kado.

Bij de inleiding was ik eigenlijk al klaar. Jeetje, ik kan me niet herinneren dat ik gelukkig was. Neeee, dat kan niet, toch. Maar wánneer was ik dan gelúkkig. Ik zette mijn megalomane manier van denken aan de kant en toen kon ik ‘gelukkig’ bedenken wanneer ik me gelukkig voel. Oh ja natuurlijk, duhuh. Het is dus in de kleine, grote dingen. Iedereen weet dat maar soms moet je jezelf er even aan herinneren.

Om te beginnen heb ik geluk dat ik in Nederland ben geboren. Dit wist ik al toen ik in 1989 uit Azië terug kwam van mijn backpacking year. Ik reed op mijn fiets van Weesp naar Muiderberg waar mijn oom en tante woonden. Op de terugweg, fietste ik door het landschap met weilanden, koeien en platte, uitgestrekte vergezichten, het IJsselmeer aan de horizon. En direct voor mij Hét Muiderslot. Wow, dit uitzicht en gevoel kon ik pas waarderen nadat ik de schoonheid en armoede van Indonesië en Thailand had gezien. Nederland is zo mooi, als je het maar wil zien.

Daarnaast heb ik het geluk dat ik ben opgegroeid met een lieve vader en moeder en een lieve zus. Ik heb mij dat niet altijd gerealiseerd. Sommige dingen hebben tijd nodig. Of een NLP training.

Een grote smile verscheen op mijn gezicht toen ik me realiseerde wanneer ik me wel gelukkig voel. Oooh jaaaaa, als ik aan de keukentafel zit met Evelyn en Stephanie en we serieus de slappe lach hebben, de tranen over mijn wangen lopen en ik niet kan ophouden. Als Yvonne er is en we huilen en lachen aan dezelfde keukentafel. Als ik bij Monica ben en we weer om half 4 naar bed gaan. Als ik bij Monica ben, punt. Als 52 mensen mijn facebook bericht hebben geliked….en vooral die ene. Als ik naar mijn vader kijk. En ik dan automatisch aan mijn moeder moet denken. Als ik zie hoe goed Tonny en mijn vader het samen hebben. Als ik als een idioot sta te dansen bij de Nijmeegse 4daagse en een wildvreemde loper even samen met mij meedanst. Als ik op de vrijdagavond van het Rapiditas weekend aankom en het zo vertrouwd voelt alsof we elkaar eergisteren nog hebben gezien. Als Isolde en Jeroen mij hun huis toevertrouwen en ik de vaatwasser aanzet en daarna gewoon in de tuin kan gaan ziten in het zonnetje. Als Marian mij een messenger bericht stuurt en alleen vraagt; hé meis hoe is het met je? En verder terug,  toen Evelyn klein was en we met z’n allen bij Ellen in de ‘achtertuin’ onder de boom salade en frieten aten. Alle dagen met Thea en Kim. Alle dagen met  Rianne en Eline. Die waardevolle gesprekken met mijn vriendin Marijke. Uitjes met de Hofman nichten en sinds vorig jaar met de Bossen neven en nichten.

Wat bovenstaande opsomming bindt, is ‘samen’. Alles wat ik als geluk heb ervaren en ervaar heb ik samen met anderen kunnen delen.  Het zijn de kleine dingen die het doen. Hoewel ik één klein dingetje nog wel toe zou willen voegen aan mijn geluk. Je moet toch iets te wensen over houden…

Ik ga snel verder lezen. Ik ga snel verder leven.

Geluk, The world book of happiness
Leo Bormans

Een stil blog

Een stil blog

Een verdrietig blog

Een verbijsterd blog

Een stil blog

De Mexicaanse parabel

In tegenstelling tot andere mensen heb ik mij nooit uitgedaagd gevoeld om te presteren op school of in mijn werk omdat mijn vader of moeder dat van mij verwachtten. Een intrinsieke motivatie heb ik ook niet gehad. Lang leve de vrijheid en lol. Dat is leuk voor zolang het goed gaat maar soms loop ik tegen dit gedrag aan. Onderstaand verhaal van de Mexicaan die vanuit een slaperig Mexicaans vissersdorpje een succesvol bedrijf kan opstarten helpt ook niet om mijn gedrag te veranderen.

Waarschijnlijk ligt de waarheid zoals bij zoveel onderwerpen in het midden. De één zal wat meer waarde aan het verhaal moeten hechten en ik wat minder…… of niet.

Een Amerikaanse zakenman stond op de pier van een klein kustplaatsje in Mexico, toen een kleine boot met een eenzame Mexicaanse visser aanmeerde. In de boot lagen verscheidene grote vissen. De Amerikaan complimenteerde de Mexicaan met de kwaliteit van zijn vissen en vroeg hoe lang het duurde om ze te vangen. De visser antwoordde: “een tijdje.”

De Amerikaan vroeg: “Als het maar een tijdje duurde om deze heerlijke vis te vangen, waarom ben je dan niet langer gebleven om meer vis te vangen?” De visser legde uit dat deze vangst genoeg was om zijn gezin te voeden. De Amerikaan vroeg: “Maar wat doe je dan met de rest van je tijd?”

De visser antwoordde: “Ik slaap uit, vis wat, speel met mijn kinderen, neem een siësta met mijn vrouw. En ik wandel iedere avond naar het dorp, waar ik wijn drink en gitaar speel met mijn amigo’s. Ik heb een vol en druk leven, señor.”

De Amerikaanse spotte: “Ik heb een Harvard MBA en kan je helpen. Je moet meer tijd besteden aan visserij en met de opbrengst een grotere boot kopen. Met de opbrengst van de grotere boot kun je meerdere boten kopen. Uiteindelijk heb je dan een vloot vissersboten. In plaats van het verkopen van je vangst via een tussenpersoon zou je direct kunnen verkopen aan de visverwerker. En uiteindelijk open je je eigen visconservenfabriek. Je hebt dan de controle over het product, de verwerking en de distributie. Hierdoor kun je dit kleine vissersdorp achterlaten en kunnen verhuizen naar Mexico City, daarna LA, en uiteindelijk New York City, waarvandaan je je groeiende onderneming kunt leiden. “De visser vroeg:” Maar señor, hoe lang zal dit allemaal duren? ‘

De Amerikaan antwoordde, “Vijftien tot twintig jaar.” “Maar wat dan, señor?” Vroeg de Mexicaan. De Amerikaan kreeg een glimlach op zijn gezicht en zei: “Dat is het beste deel. Als de tijd rijp is, zou je een beursgang aankondigen, verkoop je de aandelen van het bedrijf aan het publiek en word je heel rijk. Je zou miljoenen gaan verdienen. “Miljoenen, señor? En wat dan? Vroeg de Mexicaan.”

Waarop de Amerikaan vervolgde: “En wat dan?? Dan zou je met pensioen kunnen gaan. Verhuizen naar een klein vissersdorp waar je kan uitslapen, een beetje vissen, spelen met je kinderen, een siësta nemen met je vrouw. En ‘s avonds kunnen wandelen naar dorp, waar je wijn kunt drinken en gitaar kunt spelen met je amigo’s.”

(vertaling van The Mexican Fisherman by Heinrich Theodor Böll)

HAIR

HAIR

Vandaag ben ik naar de kapper geweest. Mijn ontplofte haar is weer in model geknipt. Maar via mijn opmerking over mijn ontplofte haar kwam ik bij filmpjes van de musical HAIR terecht.

Op dat moment realiseerde ik mij dat mijn leven heel erg bepaald is door de film HAIR.

Toen ik een jaar of 16 was ben ik met mijn goede vriendin Gerda naar Leeuwarden gefietst. Tenminste, de vader van Gerda heeft ons met onze fietsen naar Lemmer gereden met de auto en vandaar zijn we verder gefietst naar Leeuwarden. Daar sliepen we bij een vrijgevochten tante van Gerda.  In Leeuwarden gingen we naar de bioscoop en zagen daar de film HAIR. Vanaf dat moment wilde ik leven zoals de spelers in HAIR. Vrijheid en anti burgerlijkheid.

Nu ik deze filmbeelden en muziek weer terug zie, voel ik weer die regels waar we aan moeten voldoen. Van mijn werk moet ik dit, van het dorp moet ik dat, van geloofsinstellingen moeten mensen zus, bah bah bah.

En bekijk ook alle andere clips en luister goed naar de teksten

Ik wil terug naar HAIR

Je Kinderen

Onderstaande filosofie van Kahlil Gibran heeft mij altijd aangesproken. Ik heb ook geprobeerd mijn kinderen volgens dit verhaal op te voeden.

Je kinderen zijn niet je kinderen
Ze zijn de zonen en dochters van
’ s levens verlangen naar zichzelf
Ze komen door jou maar zijn niet van jou
En hoewel ze nog bij je zijn
behoren ze je niet toe
Je mag hun je liefde geven
maar niet je gedachten.
Want zij hebben hun eigen gedachten.
Je kunt hun lichaam een huis geven
maar niet hun ziel
Want hun ziel woont in het huis van morgen
Waar je hun niet kunt bezoeken
zelfs niet in je dromen
Je kunt proberen te zijn zoals zij
Maar probeer ze niet te maken zoals jezelf
Want het leven gaat niet terug
noch wacht het op gisteren
Je bent de boog waarmee je kinderen
Als levende pijlen worden weggeschoten

Kahlil Gibran

De Profeet